Hevige strijd op mid bij Oranje

Met de toevoeging van Eline Timmerman aan de selectie is een pittige strijd losgebarsten om de middenposities bij Oranje. De 20-jarige speelster van Eurosped lijkt zonder al te veel moeite in te stromen tussen vedetten als Robin de Kruijf, Yvon Beliën en Nicole Koolhaas.

Voor de vrouwen van Oranje begon gisteren de steile en kronkelige weg naar de top van De Olympus. Over 392 dagen beginnen de Olympische Spelen in Japan. De eerste haarspeldbocht op weg naar de finish met lonkende medailles wacht begin augustus. Oranje probeert zich dan in Catania (Sicilië) rechtstreeks te plaatsen. België, Kenia en Italië zijn er de tegenstanders. Mocht dat onverhoopt mislukken, dan volgt tussen 6 en 12 januari 2020 nog een herkansing op het Continentaal Olympisch Kwalificatie Toernooi. Daarbij vechten de 7 sterkste landen van Europa om één ticket. 

Dringen geblazen

De groep van bondscoach Jamie Morrison bestaat vooralsnog uit 18 speelsters. Dat zijn de 17 van vorige zomer, aangevuld dus met Timmerman. Vooral op 'mid' is het dringen geblazen bij Oranje. Robin de Kruijf (28) en Yvon Beliën (25) kun je daar, zeker met hun dodelijke omloopballen, om een boodschap sturen. Maar ook Nicole Koolhaas lijkt in de vorm van haar leven. Bij de wedstrijden in de Volleyball Nations League (VNL) speelde ze uitermate sterk. En die vorm etaleerde ze ook gisteren weer op de eerste trainingsdag op Papendal. En dan zijn daar nog de stevig op de deur kloppende 22-jarige Juliët Lohuis, ook al zeer sterk spelend bij de VNL en de pas 21-jarige Tessa Polder. En nu dus ook nog de een paar maanden jongere Timmerman. De Amerikaan Morrison wil niets liever, onderlinge concurrentie, een brede selectie met speelsters die vanaf de bank moeiteloos instromen.

En niet alleen op de middenpositie is sprake van stevige concurrentie. Hetzelfde geldt voor de buitenaanval en de diagonaal. Celeste Plak heeft de voorbije weken laten zien, een volwaardige vervangster te zijn van Lonneke Sloetjes op de diagonaal. Zo ongeveer in haar eentje sloopte ze recent bij de VNL de Amerikaanse ploeg. Maar ook op de passer/loperplek, waar Anne Buijs en aanvoerster Maret Balkestein vorig jaar vaste waarden waren, vindt ze haar draai moeiteloos. En dan is er nog het grote talent Nika Daalderop, 20 jaar nog maar, maar zeker kandidaat voor een basisplaats. Vorig jaar moest ze afhaken vanwege een scheenbeenblessure, maar ze is weer helemaal terug. Balkestein heeft haar lengte (1.80) niet mee, maar compenseert dat deels met haar sprongkracht.  Dat ze linkshandig is, werkt zeker ook in haar voordeel. Daar komt bij dat ze altijd voorop gaat in de strijd, haar ploeggenoten scherp houdt, sfeermaker is en als aanvoerster moeilijk te vervangen. In de eerste weken weken dat Oranje met een sterk verjongd team deelnam aan de Volleyball Nations League maakten ook Marrit Jasper en Nicole Oude Luttikhuis (NOL) een bijzonder goede indruk op buiten. Dat gaat dus nog een flinke puzzel worden voor Morrison.

Setters

Bij de setters gaan Laura Dijkema, Britt Bongaerts en Femke Stoltenborg de strijd aan voor een basisplek. Ook die uitkomst ligt zeker nog niet vast. En dan zijn er de twee gelijkwaardige libero's Kirsten Knip en Myrthe Schoot, die helemaal niets voor elkaar onderdoen. De één is misschien wat sterker in de servicepass, de ander in het betere 'dweilwerk', maar daar kan de bondscoach alleen maar zijn voordeel mee doen. Zo experimenteerde hij tijdens de VNL, door beiden voor juist die specifieke taken in te zetten.

De teamspirit bij Oranje is nog altijd dé grote drijfkracht van het team dat in enkele jaren doordrong tot de wereldtop. Of wedstrijden worden gewonnen of verloren, of het op trainingen nu wel of niet loopt, nooit zijn scheve gezichten te zien, nooit een onvertogen woord. Bij tegenslag beuren ze elkaar op, de speelsters langs de lijn zijn net zo enthousiast als degenen die het binnen de lijnen moeten doen. Het lijkt alsof ze elkaar alles gunnen, terwijl een topsporter toch geboren is om te spelen en te winnen.

Daar wacht dus nog een mooie klus voor de staf van Oranje. Want vorig seizoen leek de basis redelijk vast te liggen. Dat de bank sterker is geworden lijkt de grootste verandering ten opzichte van het jaar waarin Oranje op het WK net naast de medailles greep. Om resultaat te boeken zal ook bij de toenemende onderlinge concurrentie de teamspirit beslissend blijven. Want valt die weg door individuele eerzucht dan wordt die weg naar de top van de Olympus tamelijk onbegaanbaar.

Progressie

Bij met name de wat oudere vedetten als Balkestein, Sloetjes, De Kruijf, Knip, Stoltenborg, Schoot, Buijs, Dijkema en Koolhaas is het verlangen groot om al die noeste arbeid nu toch eens te verzilveren. Die laatste meters naar de finish op de top van de Olympus willen ze volgend jaar in Japan afleggen. In 2016 in Brazilië greep Oranje net naast de medailles. China blokkeerde de ploeg van toen nog Giovanni Guidetti de weg naar de finale. In een bloedstollende halve eindstrijd trok de uiteindelijke winnaar van de gouden medialle aan het langste eind. De setstanden (25-27, 25-23, 29-27 en 25-23) laten zien hoe dicht Oranje toen bij een medaille was. De strijd om brons tegen de VS werd opnieuw nipt verloren (23-25, 27-25, 22-25 en 19-25). Ook op het WK van vorig jaar werd het podium net niet gehaald.

Geholpen door de progressie van de talentvolle nieuwe lichting kunnen die vedetten over ruim 400 dagen hun droom mogelijk toch nog vewezenlijken.