Een nieuw avontuur

Blaj
Dit seizoen speel ik voor CSM Volei Alba Blaj, de landskampioen van het afgelopen seizoen in de Roemeense competitie. Wat mijn persoonlijke punten waren voor een volgende stap? Een team dat om de prijzen speelt, eigenlijk de druk heeft te móeten winnen, zelf tot het uiterste gepusht te worden en het liefst een team dat aan de Champions League deelneemt. Ik mag mezelf een grote bofkont noemen dat ik bij Blaj al deze punten af kan vinken!

Femke
Bij mijn eerste training merkte ik al direct; gepusht worden komt hier wel goed. Ik denk dat Femke mij nog nooit met zo’n rood hoofd heeft gezien. Ja, Femke (Stoltenborg) is mijn teamgenootje hier! Ik ben super blij dit avontuur samen met haar te beleven. We zijn al meer dan 10 jaar dik bevriend en daarom voelt ze ook een beetje als familie. Toch fijn zo ver van huis iemand te hebben bij wie je je alsnog zo thuis voelt.

Ballen uit de broek
Maar goed, terug naar die rooie kop. De coach verwacht 200% inzet. Laat je het afweten? Dan word je direct op je vingers getikt. En natuurlijk is dat iets wat niemand wil, dus werkt iedereen zich de zogenaamde ballen uit de broek. Een werkcultuur waar ik me eigenlijk beter in kan vinden dan ik had gedacht, ondanks dat het vaker níet dan wel leuk is qua sfeer. Dit is wat ik wilde, dit is wat de topsporter in mij wilde ervaren, dus die kans grijp ik met beide handen aan.

Superhelden
In een stadje als Blaj weet men al gauw dat je een speelster van ‘hun’ volleybalteam bent. Want zo ziet men ons hier, als hun zogenaamde super helden. De mensen zijn vriendelijk, doen hun best zoveel mogelijk Engels te spreken en als ze dat niet lukt pakken ze hun telefoon erbij om alles geduldig voor je te vertalen. Ik heb me verbaasd over het land Roemenië, had er veel minder van verwacht. Je hebt hier enorm mooie natuur. Het voelt eigenlijk best Westers aan en zoals ik al zei zijn de mensen warm. Uiteraard zijn er ook mindere kanten: snelwegen zijn ze hier geen fan van. Waar ik normaal gesproken tijdens een lange busrit naar een uitwedstrijd enorm goed ben in het 'bingewatchen' van een serie op Netflix, moest ik me afgelopen weekend met name focussen op het binnenhouden van mijn maaginhoud. Hobbelige wegen wisselen zich af met haarspeldbochten in de bergen, een lust voor het oog, maar dus niet voor de zwakke maag!

Paard en wagen
Al met al weet ik hier prima te aarden in het historische Blaj. Ik steek elke dag de oude spoorweg over richting de training en zeg gedag tegen de honden die hier, zoals katten in Nederland, gewoon buiten mogen lopen zonder eigenaar. En stiekem moet ik toch elke keer weer een beetje grinniken als ik paard en wagen voorbij zie gaan. Ja, ik red me hier wel.