'Paniekvoetbal' is te lelijk voor dit Oranje

Het laatste fluitsignaal van de verloren kwartfinale van Oranje op het EK had nog niet geklonken of de eerste insinuaties over ontslag van bondscoach Jamie Morrison vlogen door de ether (bij Ziggo Sport) en over het internet. Het laatste wat dit fraaie en getalenteerde Oranje echter op dit moment kan gebruiken is paniekvoetbal.

Dat de resultaten deze zomer zwaar tegenvallen is duidelijk. De Volleybal Nations League in het begin van dit interlandseizoen mag nog niet als graadmeter worden beschouwd. Jamie Morrison vond dat zijn vaste kern na het voor de meesten zware clubseizoen rust nodig hadden in plaats van training, reizen en wedstrijden. Morrison greep de kans aan om jeugdige talenten eens een aantal weken op hoog niveau aan het werk te zien. Een keuze die overigens ook veel andere toplanden maakten.

Deceptie

Het echte werk deze zomer begon in de voorbereiding op het Olympisch Kwalificatie Toernooi begin augustus op Sicilië. Daar moest dé belangrijkste wedstrijd van het jaar tegen Italië leiden tot kwalificatie voor Tokio 2020. De wedstrijd werd een deceptie, niet in het minst voor speelsters en staf zelf. Oranje ging kansloos onderuit en iedereen vroeg zich af hoe dat nou kon. Stevige gesprekken volgden om de neuzen dezelfde kant op te krijgen.

Tijdens de vele trainingsuren die volgden op Papendal was zichtbaar dat de ploeg de gevoelige nederlaag als een incident beschouwde. Vol overgave werd gewerkt aan verbetering, op individueel niveau en als team. Eerstvolgende klus was het EK, eerst in Roemenië en het vervolg in Ankara in Turkije. Dat vervolg duurde veel te kort. Werden de poulefase en de achtste finale soepeltjes met 3-0 gewonnen, in de kwartfinale tegen de Turken ging het opnieuw goed mis. Weer was Oranje kansloos en kon de ploeg na de 0-3 met de staart tussen de benen naar huis.

Een grondige evaluatie van deze nu al mislukte zomer is op zijn plaats. Want waarom ging het twee keer op het cruciale moment mis. Het kan een keer gebeuren dat meerdere sleutelspeelsters hun dag niet hebben. En dat is tegen een sterke ploeg als Italië funest. Maar dat argument kan niet twee keer op rij de reden zijn van een mislukking.

Risico

Morrison speelde de poulefase van het EK in wisselende samenstellingen. Dat is ongetwijfeld de uitkomst van de stevige gesprekken die plaatsvonden na het debacle van Catania. Er was ook alle reden om jonge speelsters die vorige zomer nog veel op de bank zaten, meer speeltijd te geven. Morrison wist dat hij voor de Olympische Spelen, waar eindelijk geoogst moet worden voor jarenlange investering, een brede selectie nodig heeft. En die krijg je alleen als je zorgt dat de jonge talenten laat groeien, door ze te laten spelen tegen toplanden op grote toernooien. Die kans had hij hier, op het EK. Dat die aanpak mogelijk ten koste zou gaan van vastigheid in het team, was een risico dat hij bewust heeft genomen. En terecht. Want Nika Daalderop heeft nu eenmaal in potentie meer kwaliteit dan Maret Balkestein op dit moment en in de nabije toekomst kan laten zien. Hetzelfde geldt voor Britt Bongaerts ten opzichte van Laura Dijkema. Zeker als dergelijke speelster omringd en omarmd worden door vedetten als Lonneke Sloetjes, Robin de Kruijf, Yvon Beliën en Anne Buijs is dat een verantwoorde keuze.

Algemeen directeur van de Nevobo Joop Alberda werd door analisten al meteen na de nederlaag gisteren een rol toebedacht. Alberda is door de wol geverfd en wijs genoeg om er voorlopig even het zwijgen toe te doen. Hij laat de bal terecht liggen in het speelveld van speelsters en staf. Eind vorig jaar werd na het behalen van de 4e plaats op het WK onder aanvoering van Alberda een grondige evaluatie gehouden van het functioneren van Morrison. Daar hebben ook de speelsters hun zegje mogen doen. Conclusie van die evaluatie was, dat Morrison nog zeker tot en met 2020 moest blijven bij Oranje. Met een 2e plaats op het EK van 2017, het behalen van de Final Six van de Volleybal Nations League in 2018 en dus die 4e plek op het WK, was er ook geen enkele reden om een streep te zetten door de samenwerking.

Het zou vreemd zijn als zelfs met de teleurstelling van dit moment, ruim een half jaar later ineens een andere conclusie getrokken zou worden. Zo kort voor het volgende OKT (januari) en de Olympische Spelen van 2020 gaat het aanstellen van een nieuwe bondscoach geen meerwaarde geven. Wat rest is doorgaan op de ingeslagen weg, de handen ineen slaan, kin omhoog en de schouders eronder zetten. Het is een team met uitstraling en flair, met een hoog knuffelgehalte, met een ongekend aantal fans. Paniekvoetbal is echt te lelijk voor dit Oranje.