Tranen, zweet en bloed bij Oranje

Op de vraag aan bondscoach Jamie Morrison welke conclusies getrokken zijn uit de verloren wedstrijd tegen Italië krap twee weken terug in de finale van het Olympisch Kwalicatie Toernooi, volgt in het restaurant van trainingscentrum Papendal een langdurige stilte. Een stilte van misschien wel een minuut. En een peinzende blik. ,,Was het gewoon een offday van een aantal belangrijke speelsters'', probeer ik hem op gang te helpen. Opnieuw een lange stilte.

Morrison kiest zijn woorden zorgvuldig. ,,Natuurlijk was ik er een dag flink ziek van. Maar je moet ook weer verder. Met staf en speelsters hebben we gesproken over die wedstrijd. Dat gesprek was achter gesloten deuren, dus ik moet even goed nadenken wat ik erover naar buiten wil brengen. Het was in elk geval een heel goed, een heel open gesprek. Er zijn harde woorden gevallen, iedereen heeft zijn zegje kunnen doen. Ook de jongere speelsters lieten van zich horen. Maar dat geldt ook voor alle stafleden.''

Pijn lijden

Volgens Morrison en zijn team ging het op die zondag in Catania op meerdere fronten mis. ,,Maar laten we ook niet vergeten dat Italië een hele sterke ploeg is die hoort bij de wereldtop. En ja daar kun je van verliezen. Alleen de manier waarop, dat had eigenlijk niet gemogen. Maar op de weg naar de top moet je nu eenmaal af en toe flink pijn lijden. En ja, het is misschien een cliché, maar van dit soort wedstrijden word je als groep sterker.'' 

Met het missen van de eerste kans op een ticket voor de Olympische Spelen is er voor de Amerikaanse bondscoach geen reden om zijn aanpak te wijzigen. ,,Natuurlijk gaan er kleine accentverschillen komen bij de trainingen. Maar de grote lijn houden we vast. Het verliezen van één wedstrijd is geen reden om te kiezen voor een drastisch andere aanpak.'' De vraag of het spelen van de herkansing in januari wat betreft de Olympische Spelen een half jaar later misschien ook in het voordeel van Oranje zou kunnen werken, beantwoordt Morrison bevestigend. ,,Natuurlijk hadden wij ons liever meteen geplaatst, want daarmee voorkom je een hoop stress. Maar we komen nu voor het Olympisch Kwalificatie Toernooi in januari een paar weken samen om te trainen en spelen we een serie belangrijke wedstrijden. Dat zou ons straks in Tokio best eens kunnen helpen.''

Voor het zover is, speelt Oranje de komende weken (23 augustus tot en met 8 september) eerst nog het EK, een week later gevolgd door de World Cup in Japan. Behalve de organisator en wereldkampioen Servië doen daar de beste twee landen uit elk continent aan mee. De benadering van deze twee toernooien is voor Morrison tweeledig. ,,Allereerst ben je natuurlijk bezig om je team klaar te stomen voor het OKT in januari. Maar we spelen in vijf weken tijd zo enorm veel wedstrijden, dat je onmogelijk alleen maar kunt uitgaan van een basisteam. Je hebt alle speelsters in die hele periode keihard nodig. Daarin moeten we de juiste balans zien te vinden.''

Bloed

Na de tranen van Catania is daar al weer het zweet. En het bloed. Sinds een week wordt volle bak getraind op Papendal. De drie speelsters die voor het OKT afvielen (Nicole Oude Luttikhuis, Femke Stoltenborg en Eline Timmerman) zijn er ook weer bij. Bij de donderdagmiddagtraining lijkt het alsof de speelsters elkaar willen straffen voor wat ze elkaar op Sicilië hebben aangedaan. Terwijl het merendeel de sporthal binnendruppelt, is spelverdeelster Laura Dijkema al een half uur bezig om met assistent-bondscoach Marko Klok en Jamie Morrison haar set-ups precies op de juiste plaats te krijgen. Honderden ballen, 300, 400, als een spervuur. Bij de uiteenlopende verdedigingsoefeningen later, worden de ballen snoeihard op de toch al rode onderarmen van medespeelsters geslagen. Lonneke Sloetjes slaat eerst Nicole Koolhaas een bloedneus, tien minuten later is Maret Balkestein de pineut met een bloedende bovenlip. Robin de Kruijf foetert omdat het droogdweilen van de vloer na weer een duik in bezweet shirt haar te lang duurt. Probéren de bal met een duik van de grond te halen is voor Morrison niet genoeg. Een bal van de grond halen, dát is genoeg. Aan alleen proberen heb je niets. Hij raakt geïrriteerd als het een paar keer niet lukt. ,,Ga maar drinken, dan spreek ik jullie daarna wel'', zegt hij dreigend. Robin de Kruijf lijkt meteen haar ploeg uit de wind te willen houden door als bliksemafleider in discussie te gaan met Morrison.

In het afsluitende onderlinge partijtje gaat het er stevig aan toe. Ogenschijnlijk onhoudbare ballen van onder meer Sloetjes, Celeste Plak en Anne Buijs worden op wonderbaarlijke wijze van de grond gehaald door de verdediging. Fraaie rally's zijn het resultaat. Morrison ziet het met enige tevredenheid van een afstandje gebeuren. Dit is kennelijk wat hij wil zien.