Afgelopen donderdag ben ik 300 meter onder de top gestrand op de flanken van de hoogste berg van Europa, de 5642 meter hoge Mount Elbrus in Rusland. We hadden met ons team van acht mensen alles goed doordacht, ons goed voorbereid en hebben het uiteindelijk niet gehaald. De grens is opgezocht… en gevonden. Opvallend was dat er achteraf met veel respect over de berg werd gesproken. Er was reden voor frustratie maar die was er niet. We hebben niet verloren, de berg was gewoon sterker.
Het mannen volleybalteam heeft deze zomer ook een berg beklommen. Wellicht een nog zwaardere dan de Elbrus. Het verleden met zich meedragend hebben zij zich in een hele mooie positie gezet. Namelijk in de startblokken op weg naar boven. Het team heeft een aantal keuzes gemaakt en op het moment dat het moest stond iedereen er. Ieder teamlid kon er vanuit gaan dat de ander onvoorwaardelijk achter het team doel stond. Dat geeft rust enzorgt voor minder frustratie als het fout gaat. Het gevoel dat er alles aangedaan is overheerst.
Komende zomer staat er een World Volleybal League en een Europees Kampioenschap op de agenda. Twee bergen die een goede voorbereiding en een goed team vergen. Niemand weet aan de voet van de berg of hij de top gaat halen. Ik heb zeker van de top gedroomd en vind dat ik er alles aan gedaan heb om hem te halen. Dat laat mij terugkijken op een mooie week. Ik hoop dat Edwin en Henk-Jan over een jaar ook kunnen terugkijken op een mooie zomer van 2013.
Lees meer over:
Plaats een reactie
reacties: